ZAWIADOMIENIE W SPRAWIE PODEJRZENIA POPEŁNIENIA PRZESTĘPSTWA USUWANIA MIENIA SPOD EGZEKUCJI CZY SKARGA PAULIAŃSKA, CO WYBRAĆ? Wykorzystanie postępowania karnego w celu egzekucji wierzytelności.

W poprzednim wpisie dotyczącym skargi pauliańskiej wskazałem, że możliwe jest przeprowadzenie egzekucji komorniczej z majątku osoby, która nie jest dłużnikiem, lecz nabyła od niego składnik majątku z pokrzywdzeniem wierzyciela.
Niestety termin do wytoczenia powództwa wygasa z upływem 5 lat od daty dokonania czynności prawnej.

Czytaj poniższy wpis:

EGZEKUCJA DŁUGU Z MAJĄTKU OSOBY NIEBĘDĄCEJ DŁUŻNIKIEM. – CZY TO W OGÓLE MOŻLIWE? Nawet jeżeli dłużnik przeniesie swój majątek na żonę, teściową, konkubinę, partnera biznesowego, możliwe jest prowadzenie egzekucji komorniczej z tego majątku.

Istnieje jeszcze jeden sposób, dzięki któremu wierzyciel ma możliwość odzyskania należności. W tym celu musi on skorzystać z regulacji art. 300 Kodeksu Karnego (K.K.). ponieważ, rozporządzenie przez dłużnika majątkiem z pokrzywdzeniem wierzycieli nosi znamiona przestępstwa usuwania mienia spod egzekucji.
Kodeks Karny stanowi w art. 300
§ 1. Kto, w razie grożącej mu niewypłacalności lub upadłości, udaremnia lub uszczupla zaspokojenie swojego wierzyciela przez to, że usuwa, ukrywa, zbywa, darowuje, niszczy, rzeczywiście lub pozornie obciąża albo uszkadza składniki swojego majątku,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Kto, w celu udaremnienia wykonania orzeczenia sądu lub innego organu państwowego, udaremnia lub uszczupla zaspokojenie swojego wierzyciela przez to, że usuwa, ukrywa, zbywa, darowuje, niszczy, rzeczywiście lub pozornie obciąża albo uszkadza składniki swojego majątku zajęte lub zagrożone zajęciem, bądź usuwa znaki zajęcia,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 3. Jeżeli czyn określony w § 1 wyrządził szkodę wielu wierzycielom, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 4. Jeżeli pokrzywdzonym nie jest Skarb Państwa, ściganie przestępstwa określonego w § 1 następuje na wniosek pokrzywdzonego.

Z kolei art. 308 K.K. uzupełnia powyższą regulację odnośnie kręgu osób, które mogą dopuścić się czynu z art. 300 K.K.
Wynika z niego m.in., że za przestępstwo określone w art. 300 K.K. odpowiada jak dłużnik, kto, na podstawie  przepisu  prawnego, decyzji właściwego organu, umowy lub faktycznego wykonywania, zajmuje się sprawami majątkowymi dłużnika.
W art. 300 K.K. opisane są różne sposoby, unikania przez dłużnika egzekucji, w tym również takie, które sprowadzają się do udaremnienia wykonania orzeczenia sądu lub innego organu państwowego.
W związku z tym, w przypadku, gdy dłużnik wyzbywa się majątku, mając świadomość tego, że działa z pokrzywdzeniem wierzyciela, wówczas może odpowiadać nie tylko na zasadach prawa cywilnego, ale również karnie z art.300 K.K.
Wierzyciel może więc równolegle, na drodze cywilnej żądać uznania za bezskuteczną czynność prawną dokonaną z jego pokrzywdzeniem oraz złożyć do Prokuratury zawiadomienie o przestępstwie z art.300 K.K.
Wszczęcie postępowania karnego ma tę zaletę, że w przypadku wyroku skazującego albo warunkowo umarzającego postępowanie, dłużnik zostanie zobowiązany na wniosek pokrzywdzonego, do naprawienia szkody stosownie do regulacji art. 46 K.K.
Nietrudno się domyśleć, że zobowiązanie skazanego do naprawienia szkody, jest jednym z warunków, które sprawca musi wykonać, aby np. nie orzeczono wobec niego wykonania kary, dlatego będzie on dążył do naprawienia szkody.
Ponadto z reguły dowody z postępowania karnego mogą być wykorzystane w procesie cywilnym.