OCHRONA SPOKOJU ZAMIESZKIWANIA – PRZEKROCZENIE GRANIC OBRONY KONIECZNEJ PRZY NARUSZENIU MIRU DOMOWEGO.

Mir domowy to inaczej spokój zamieszkiwania i stanowi on przedmiot ochrony prawa karnego.

Naruszenie miru domowego polega na wdarciu się do cudzego domu, lokalu, pomieszczenia, albo na ogrodzony teren albo nieopuszczanie ich wbrew żądaniu uprawnionej osoby.

Powyższe zachowanie stanowi przestępstwo, którego znamiona objęte są art. 193 Kodeksu Karnego (K.K.), który stanowi, że kto wdziera się do cudzego domu, mieszkania, lokalu, pomieszczenia albo ogrodzonego terenu albo wbrew żądaniu osoby uprawnionej miejsca takiego nie opuszcza, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

W przypadku zachowań, które naruszają nasz spokój zamieszkiwania możemy się bronić stosując m.in. obronę konieczną.

W art. 25 K.K. obronę konieczną zdefiniowano jako  odpieranie bezpośredniego, bezprawnego zamachu na jakiekolwiek dobro chronione prawem. Te dobra chronione to przykładowo: życie, zdrowie, własność, wolność.

Dobra prawne nie muszą być chronione prawem karnym. Mogą być objęte ochroną np. Prawa cywilnego.

Działanie w obronie koniecznej wyłącza bezprawność czynu zabronionego, który, gdyby sprawca nie odbierał bezpośredniego bezprawnego zamachu, wówczas stanowiłoby przestępstwo np. zabójstwa (art. 148 K.K.) spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu (art.156 K.K.) naruszenia nietykalności cielesnej (art.217 K.K.)

Działanie w obronie koniecznej musi być wykonywane z zamiarem odpierania zamachu. Osoba, która się broni musi ponadto używać do tego środków odpowiednich do zagrożenia. Ponadto nie uznaje się działania w obronie koniecznej w sytuacji, gdy zagrożenie ustało.

Przypadki, gdy stosujemy środki nieadekwatne do zagrożenia lub nasze działanie następuje po ustaniu zagrożenia są traktowane jako karalne  przekroczenie granic obrony koniecznej, z tym że sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia (art. 25 § 2. K.K.).

W przypadku naruszenia miru domowego, gdy przekroczymy granice obrony koniecznej, wówczas nie podlegamy karze (organy postępowania przygotowawczego albo sąd mają obowiązek umorzyć postępowanie na zasadzie art. 17 §  1., pkt. 4 Kodeksu Postępowania Karnego K.P.K.). Umorzenie postępowania jest możliwe tylko w sytuacji, gdy nie przekroczyliśmy granic obrony koniecznej “rażąco” (art. 25 §  2a. K.K.). Przepis ten stanowi, że  nie podlega karze, kto przekracza granice obrony koniecznej, odpierając zamach polegający na wdarciu się do mieszkania, lokalu, domu albo na przylegający do nich ogrodzony teren lub odpierając zamach poprzedzony wdarciem się do tych miejsc.

Dlatego uważajcie, bo jeżeli pijany sąsiad wchodzi z pustymi rękami wbrew Waszej woli do mieszkania i grozi pobiciem, wówczas broniąc się przy pomocy miecza samurajskiego typu “katana” i powodując ciężki uszczerbek na zdrowiu, z pewnością nie tylko przekraczacie granice obrony koniecznej broniąc mir domowy, ale jest to również przekroczenie rażące, które podlega karze.

Wszystko oczywiście zależy od ustalenia okoliczności sprawy. Być może będziecie mogli liczyć na nadzwyczajne złagodzenie kary.

Pomijam tu inne przypadki przekroczenia granic obrony koniecznej.