OBOWIĄZEK ALIMENTACYJNY POMIĘDZY MAŁŻONKAMI. Czy konieczny jest rozwód albo separacja, aby uzyskać alimenty od małżonka?

Wniosek o nakazanie przez sąd przekazywania wynagrodzenia do rąk drugiego małżonka.

Pierwszy sposób, to złożenie do sądu wniosku o nakazanie, ażeby wynagrodzenie za pracę albo inne należności przypadające  małżonkowi, który nie łoży na rodzinę  były w całości lub w części wypłacane do rąk drugiego małżonka.

Wydając postanowienie w tej sprawie sąd zobowiązuje pracodawcę, aby wypłacał albo w części albo w całości wynagrodzenie za pracę małżonkowi, który o to wnioskuje.

Jeżeli pracodawca zignoruje postanowienie sądu, wówczas musi liczyć się z odpowiedzialnością odszkodowawczą.

Podstawę prawną takiego wniosku stanowi art. 28 Kodeksu Rodzinnego i Opiekuńczego (K.R.O.).

Istotnym w tej sytuacji jest również to, że nakaz ten nie ustaje, mimo że małżonkowie zaprzestali wspólnego pożycia.

Pozew o zobowiązanie do przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny.

Drugi sposób to wytoczenie powództwa o zobowiązanie do przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny.

Podstawę prawną stanowi w tym przypadku art. 27 K.R.O., który stanowi, że oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli. Zadośćuczynienie temu obowiązkowi może polegać także, w całości lub w części, na osobistych staraniach o wychowanie dzieci i na pracy we wspólnym gospodarstwie domowym.

Istotne zagadnienia praktyczne.

 Żeby skutecznie złożyć wniosek o nakazanie wypłaty wynagrodzenia lub pozew o przyczynianie się do zaspokajania potrzeb rodziny, należy się dobrze przygotować pod względem dowodowym. Zalecam zbieranie przez kilka miesięcy (może to być tylko 2 miesiące, wszystko zależy od sytuacji) dokumentów, którymi możemy wykazać, jakie są miesięczne koszty utrzymania rodziny. Trzeba gromadzić faktury, dokumenty świadczące np. o wydatkach ponoszonych podczas nauki dziecka i.t.p..

Nie zalecam zbierania samych paragonów, ponieważ nie są one traktowane jak pełnowartościowy dowód w sprawie o alimenty( oczywiście jeśli nie możemy uzyskać faktur, wówczas złóżmy nawet paragony).

Co do mocy dowodowej paragonów, orzecznictwo sądowe nie jest jednolite.

W jednym z orzeczeń  (wyrok Sądu Najwyższego II PK 272/09) Sąd Najwyższy wskazał, że: „Paragony fiskalne w wystarczającym stopniu uprawdopodabniają poniesienie pewnych wydatków konsumpcyjnych (np. co do zakupu żywności, środków czystości, paliwa do samochodu), a właściwie ich skalę (rozmiar), zwłaszcza gdy ich poniesienie jest oczywiste i całkiem pewne.”

W innym z wyroków, Sąd Okręgowy uznał, że W odniesieniu do zarzutu dotyczącego uznania przez Sąd Rejonowy paragonów za wiarygodny dokument potwierdzający wydatki, to istotnie, paragony nie są dokumentem w rozumieniu art. 129 KPC. Paragon jest dowodem zakupu określonych produktów, jednak nie wskazuje kto dokonał określonego zakupu, natomiast w pewnym stopniu uprawdopodabnia ponoszone koszty utrzymania.” (wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu XIII Ca 95/16).

Moim zdaniem paragony należy załączyć do pozwu, jeżeli nie ma faktur VAT. Natomiast dobrze jest wykazać fakt poniesienia zakupu dodatkowo innymi dowodami, np. zeznaniami świadków.

Niezależnie od powyższego, jeżeli małżonek nie łoży na swoją rodzinę, jego zachowanie może być kwalifikowane, w pewnych sytuacjach, jako przestępstwo znęcania się, którego znamiona określa art. 207 Kodeksu Karnego (K.K.).

 Przemoc ekonomiczna przejawia się brakiem zaspokajania podstawowych potrzeb materialnych członków rodziny, uniemożliwianiem podjęcia pracy zarobkowej, wydzielaniem bądź odbieraniem zarobionych pieniędzy.